Autor: Rene Denfeld

Tytuł: Zaczarowani

Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Narracja: różna

Główny bohater: można powiedzieć, że więzień celi śmierci.

Najlepsze zastosowanie: Potwory również mają coś do opowiedzenia. Więźniowie też czują potrzebę, aby ktoś poznał ich prawdziwą historię. Mężczyzna, znajdujący się w celi śmierci pozostał jedynie ze słowami i swoją wyobraźnią. Maluje rzeczywistość samemu, pokazując jak zaczarowane może być miejsce, w którym się znajduje. Słucha także opowieści innych osadzonych. Jednym z nich jest York. Jego data śmierci została już wyznaczona i tylko Pani, zajmująca się wyciąganiem więźniów z cel śmierci, może mu pomóc. Jednak ona nie może tego zrobić. York pogodził się ze swym losem i pragnie zakończyć swój żywot. Nie chce, aby Pani szukała prawdy w jego przeszłości, żeby uchroniła go przed końcem. Jednak ona rozpoczyna własne śledztwo. Została zatrudniona, aby wyciągnąć go z tego, wbrew wszystkiemu. Grzebanie w przeszłości nie zawsze jest dobrym pomysłem i Pani przekona się o tym szczególnie. 

Tykać to kijem?: Nie wiem czy wiecie, ale lubię sięgać po książki, mając tylko niewielkie pojęcie o czym są. W przypadku tej powieści, jedyne co wiedziałam, to to, że obecny jest realizm magiczny. A tytuł jakoś powiedział mi, że to fantastyka. Oj, jakże się myliłam.

Bohaterowie: Zaczarowani to książka, gdzie narracja prowadzona jest z kilku perspektyw. Otrzymujemy wizję świata mężczyzny przebywającego w celi śmierci, którego spojrzenie jest niecodzienne i zastanawiające. Śledzimy również losy Pani, nieznanej nam z imienia, jednak wiemy, że jest doradcą i jej klientami są więźniowie celi śmierci. Otrzymujemy także obraz więzienia, znajdującego się nad celami, gdzie poznajemy białowłosego chłopaka, który niedawno trafił na odsiadkę. Ma szesnaście lat, a jego spojrzenie jest zupełnie inne, ponieważ nie wie nic na temat zasad panujących w więzieniu. Jak w przypadku Pani, jego imienia również nie poznajemy. W tej powieści jest to dość powszechne. Imiona lub nazwiska mają tylko osoby, będące przestępcami albo robiącymi złe rzeczy, reszta postaci pozostaje dla nas zagadką.

Całokształt: Główny bohater, którego imię poznajemy dopiero na końcu książki, uważa więzienie za zaczarowane miejsce. Nie chodzi o magię w czystym tego słowa znaczeniu. Więzień z celi śmierci widzi człowieczków z młoteczkami, którzy ryją w ścianach oraz złote, mechaniczne konie, przebiegające przez więzienie za każdym razem, gdy ktoś zostaje stracony. Jednak nie tylko wyobrażenia więźnia nadają magii temu miejscu. Mężczyzna spogląda na świat w całkiem odmienny sposób niż reszta postaci obecna w tej powieści. Zdaje się osobą wszechwiedzącą, dla której nie ma tajemnic, natomiast magię widzi w wielu ludziach i miejscach, a to czyni go jeszcze bardziej intrygującym. Nie poznajemy go dokładnie i nie wiemy, za jakie przewinienia trafił do więzienia, dlatego mamy bardzo wiele sprzecznych myśli na jego temat. Wiemy, że więzień dopuścił się strasznych rzeczy, dlatego nie powinniśmy czuć do niego pozytywnych emocji, ale sposób, w jaki maluje rzeczywistość sprawia, że jego przestępstwa nie obchodzą nas tak bardzo i widzimy w nim bardziej zagubionego człowieka, niż kogoś zdolnego zabijać bez skrupułów.

Postać więźnia przebywającego w celi śmierci całkowicie miesza nam w głowach. Nie wiemy do końca, co na jego temat sądzić. Dopuścił się on okropnych czynów i niektóre z nich zostają nam przedstawione, a z opowieści innych postaci — strażników czy Pani — mamy świadomość, że nie był dobrą osobą. Sam tak uważa i widzi swoje okropne uczynki, dlatego wie, że zasłużył sobie na śmierć. Przez dużą część powieści jesteśmy w jego głowie i znamy jego myśli, przez co nie wydaje się być aż tak zły, jak przedstawiają to inni, ani jak on sam siebie widzi. Z jednej strony jest uciekającym przed ludźmi mężczyzną, który kocha książki, a kiedy jeden z więźniów niszczy jego ukochaną powieść, płacze. Z drugiej strony mamy świadomość, że jest to osoba, która zabiła człowieka i to nie jeden raz. Stąd nasze zmieszanie. Jego obraz jest dwojaki i nie jest nam łatwo całkowicie źle go oceniać. Dostaliśmy trudniejszego bohatera, którego postać skłania nas do refleksji i zastanowienia się, czy na świecie obecna jest tylko czerń i biel.

Zdecydowałam się mocno skupić na postaci więźnia, ponieważ to on prowadzi narrację pierwszoosobową i nadaje zupełnie niecodziennego klimatu całej opowieści. Przez większość czasu czułam się zagubiona i niepewna swoich uczuć przez niego. I to jest zdecydowanym plusem tej książki — tajemniczość, brutalność, kruchość, niepewność. Jestem pod ogromnym wrażeniem, tym bardziej, że nie spodziewałam się tego. Po tytule zaczęłam myśleć, że to typowa fantastyka, ale oprócz elementów wymyślonych przez więźnia nie ma w niej nic nadprzyrodzonego. Magia ukryta jest jedynie w ludzkiej wyobraźni.

Kasia radzi: Ta poruszająca, uderzająca nas w najczulsze punkty powieść, niepozwalająca o sobie zapomnieć, nawet po odłożeniu jej na półkę, jest naprawdę godna uwagi. Ma ona w sobie coś, drapiącego nas po duszy, co wprawia nas w niepewność i niezdecydowanie. Jeśli lubicie podobne klimaty, jeśli szukacie świetnych portretów psychologicznych i magii — rodzącej się w ludzkiej wyobraźni — powinniście zapoznać się z tym tytułem. Naprawdę warto.

Mój osąd: Słodki anioł — 9/10

Autor: Tomasz Marchewka

Tytuł: Wszyscy patrzyli, nikt nie widział

Seria: Miasto Szulerów #1

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Narracja: trzecioosobowa

Główny bohater: Slava — ok. 20 lat

Najlepsze zastosowanie: Hausenberg to nie jest zwykłe miasto, gdzie żyją zwyczajni ludzie. Tam powietrzem są karty, przekręty i zdobywanie, jak największej ilości pieniędzy. Najważniejsze jest, aby zrobić duży przekręt, dzięki któremu zarobi się obrzydliwie dużo, a przy tym nie dać się za to zabić. Nie jest to łatwe i zdecydowanie wymaga subtelności i rozumu. Jednym z młodych szulerów głodnym wrażeń oraz splendoru, jaki idzie za byciem najlepszym, jest Slava. Chłopak jest uczniem Profesora, najlepszego szulera w całym Hausenbergu, tego, który kiedy siada do stołu, zawsze wygrywa. Slava chciałby być tak dobry, jak swój mentor, a nawet lepszy. Sprawy się jednak nieco komplikują, ponieważ nie tylko on ma poważne plany w tym niecodziennym mieście. W drodze do sławy pomagają mu Nino oraz Petr, który nazywa siebie królem złodziei. Razem chcą zrobić coś spektakularnego, coś co zostanie zapamiętane przez wszystkich mieszkańców obywateli przez bardzo długi czas. Jednak nie będzie to łatwe. Przyjdzie czas, że będą zmuszeni postawić wszystko na jedną kartę, nawet jeśli rozdanie nie będzie dla nich zbyt korzystne. Ale od czego są przekręty oraz młodzieńczy upór i odwaga?

Tykać to kijem?: Przyznaję się, że elementem decydującym, czy sięgnę po tę książkę była okładka. A kiedy zapoznałam się z opisem, wiedziałam, że będzie to coś godnego uwagi. Nie mogłam się doczekać aż uda mi się przeczytać tę historię.

Bohaterowie: Jako głównego bohatera wpisałam Slavę, ale tak naprawdę jest tutaj ktoś dużo ważniejszy, mocniej widoczny. Chodzi mi o Hausenberg. To miasto może być traktowane spokojnie jako bohater, który odgrywa bardzo ważną rolę przy prowadzeniu całej akcji. Do tego został niesamowicie zarysowany przez autora. Pan Marchewka niezwykle się postarał przy kreacji Hausenberga, przez co możemy mieć wrażenie jakby był odrębnym bytem, które w każdej chwili może w jakiś sposób wpłynąć na przebieg akcji. Ma w sobie coś niebywałego, wyróżniającego na tle innych miejsc, o jakich możemy czytać w książkach, a przede wszystkim jest kompatybilny z wydarzeniami oraz klimatem miejsca. W dużym stopniu sam tworzy ten klimat.

Przejdźmy teraz do ludzkich postaci. Osobą, wysuwającą się na pierwszy jest Slava — ambitny, zdolny i niezwykle przebiegły młodzieniec, którego marzeniem jest być numerem jeden w całym Hausenbergu i posiadaniu jak największej ilości pieniędzy. Uważam, że został dobrze wykreowany — tak samo, jak reszta postaci — i mimo wszystko to on odgrywa najważniejszą rolę w całej opowieści. Ma w sobie dużo młodzieńczego uporu i determinacji, co sprawia, że czasami decyduje się na zrobienie takich przekrętów, które nie każdy dorosły by się podjął. Nie nazwałabym tego jednak odwagą, ale na minus również raczej bym tego nie zapisała. Był typowym chłopakiem, który pragnął coś osiągnąć i być w swoim fachu najlepszym.

W książce pojawia się jeszcze wiele godnych uwagi postaci, nie są to tylko Slava, Nino i Petr, jednak nie sposób jest ich wszystkich tutaj wymieniać. Aby odkryć ich wartość w całej opowieści, należy samemu ją przeczytać. Ja powiem Wam jedynie, że każda z nich wnosi coś innego do historii i czasami przez ich mnogość mamy kłopot ze zrozumieniem, kto jest kim. Ponadto, z racji tego, że dostajemy niezwykle dużo nazwisk i statusów, w pewnym momencie zaczynamy się lekko gubić, a także nie czujemy żadnych głębszych uczuć względem bohaterów. Nie ma tam postaci, którą bym pokochała albo znienawidziła. Może czasami coś mnie zadziwiło, lekko ugodziło czy połechtało, ale nie było to permanentne uczucie względem którejś z postaci.

Całokształt: Na uwagę przede wszystkim zasługuje styl jakim posługuje się Pan Marchewka. Sposób kreowania rzeczywistości, wydarzeń, całego tego niepokojącego klimatu jest naprawdę niesamowity. Jestem naprawdę pod wrażeniem i zdecydowanie czekam na więcej książek pisanych w ten sposób. Jednak jest coś, co nie do końca mnie do siebie przekonało. Działo się to przez kilka pierwszych rozdziałów. Autor zdecydował się na skakanie w czasie, co nieco mnie zagubiło. Myślę, że wprowadzenie tych scen byłoby bardziej odpowiednie mniej więcej w połowie opowieści, kiedy już wsiąknęliśmy w ten klimat i znaliśmy nieco historię Hausenberga.

Podobał mi się sposób poprowadzenia akcji, gdzie czytelnik nie jest niczego pewien i zastanawia się nad tym, co może zdarzyć się na kolejnych stronach, jednak nie jest w stanie tego przewidzieć. Pan Marchewka zaskoczył mnie niejednokrotnie, co zdecydowanie należy zapisać na plus, ponieważ obecnie coraz rzadziej autorom się to zdarza. Dodatkowo daję wielki plus za klimat opowieści, który całkowicie nas otacza i nie opuszcza do ostatnich stron. Z niecierpliwością oczekuję kolejnych tomów z serii, ponieważ zakończenie nie pozwala na nic innego.

Kasia radzi: Jeśli lubicie łotrzykowskie klimaty, gdzie główni bohaterowie nie są do końca dobrzy i mają swoje grzeszki na sumieniu, to myślę, że ta książka się Wam spodoba. Mi w pewnym stopniu przypominała Świt, którego nie nadejdzie Remigiusza Mroza, przede wszystkim klimatem i strachem o każdy kolejny dzień i walką z najmocniejszymi, aby utrzymać się w branży. Dlatego myślę, że osoby, którym podobała się ta książka, polubią i historię rozgrywającą się w Hausenbergu.

Mój osąd: Potężny heros — 8/10

„Nabierałam w niej sił i napełniałam jej komórki swoimi. W końcu jednak musiałyśmy się rozdzielić. To nie była moja decyzja — zwykła kolej rzeczy.”

Autor: Kathryn Evans

Tytuł: Eva, Teva i więcej Tev

Wydawnictwo: YA! [Grupa Wydawnicza Foksal]

Narracja: pierwszoosobowa — Teva

Główny bohater: Teva — 16 lat

Najlepsze zastosowanie: Teva nie jest zwyczajną nastolatką. W swoim domu kryje kilkanaście młodszych wersji siebie. Dziewczyna każdego roku w dniu swoich urodzin porzuca swoje dawne ciało i staje się zupełnie nową istotą. W ten sposób w domu przebywa kilkanaście Tev i każda z nich jest w innym wieku. Oprócz matki nikt nie ma pojęcia o ich istnieniu, ponieważ nigdy nie opuszczają one domu rodzinnego. Przez cały czas siedzą zamknięte, a tylko najnowsza wersja ma możliwość chodzenia do szkoły. A szesnastoletnia Teva nie ma ochoty opuszczać swojego ciała. Pragnie, aby to szaleństwo nareszcie się skończyło, żeby mogła żyć jak zupełnie normalna osoba. Nie jest pewna, co powinna zrobić, aby to się udało, ale wie, że się nie podda. Teva zaczyna jednak przedwcześnie się rozdzielać i wszystko wskazuje na to, że podzielenie nastąpi o pół roku za wcześnie, dlatego dziewczyna musi się spieszyć. Dodatkowo na głowie ma jeszcze Piętnastkę, która nienawidzi jej za zabranie jej życia oraz Olliego. Sprawy zaczynają się coraz mocniej komplikować, a rozwiązanie może być jeszcze trudniejsze do odnalezienie niż przypuszczano.

Tykać to kijem?: Niesamowicie zaintrygował mnie pomysł na tę książkę. Byłam bardzo ciekawa, dlaczego główna bohaterka każdego roku dzieli się na kolejną wersję siebie.

Bohaterowie: Narrację prowadzi Teva, dzięki czemu mamy pełne spojrzenie na to, co myśli i jak się czuje ze świadomością, że niebawem przestanie się liczyć, a jej miejsce zajmie o rok doroślejsza wersja jej. Miałam nadzieję, że będzie to bardzo odważna i silna bohaterka, ponieważ na to wskazywał opis. Myślałam, że ona będzie kimś zdeterminowanym, aby nareszcie jej życie się zmieniło. Prawda jest jednak taka, że Teva jest po prostu przestraszoną nastolatką, a chęć pozostania we własnym ciele można interpretować, jako przejaw młodzieńczego buntu. Może jestem trochę za surowa, ale po prostu w jej działaniach nie było widać zdeterminowania, chęci zmiany. Starała się, co prawda czasami coś zrobić, ale było to tak delikatne, że ciężko było to nawet próbą. Nie czułam jej złości na całą tę sytuację, nie widziałam argumentów, które przemawiałyby za tym, że nie podoba jej się ten sposób życia. Prawdą jest, że wielokrotnie wypowiadała to w myślach, ale nie robiła niczego zdecydowanego, aby zbliżyć się choć trochę do rozwiązania swojego problemu. Pewnie osoby, które czytały tę historię i ją polubiły teraz zaczną mi wyrzucać, że przecież było wiele rzeczy, na które zdobyła się Teva. Tak, prawda, zdarzało się, że próbowała coś zrobić, ale nie było to zdecydowane działanie, które prowadziłoby do czegokolwiek. Każda jej próba zbliżenia się do rozwiązania zagadki na temat jej rozdzielania się była jak bicie głową o ścianę — nie przynosiło sensownego.

Dużo ciekawszą osobistością w tej książce wydała mi się Piętnastka. I choć jej determinacja była nieco płytka, bo przecież zależało jej tylko na tym, żeby być ze swoim chłopakiem, to była dużo bardziej przekonująca w swoim działaniu niż główna bohaterka. Zdecydowanie bardziej ona by mi się podobała jako osoba prowadząca narrację i chcąca pozostać na zawsze we własnym ciele i życiu. Choć istnieje ryzyko, że gdybym przeczytała tę historię z nią w roli głównej bez porównania do szesnastoletniej Tevy to też nie byłabym zadowolona.

Całokształt: Nie oczekiwałam od tej książki wiele. Wiedziałam, że jest to tylko młodzieżówka, gdzie pewnie spora część akcji kręciła się będzie wokół jakiegoś romansu. Może i aspektów typowo miłosnych nie było zbyt wiele, ale nadal nie otrzymaliśmy jakiejś nieprawdopodobnej historii. Brakuje w niej jakiejś głębszej akcji i wydaje mi się, że większość spraw psuje główna bohaterka, która nie do końca przekonuje nas do swojej sprawy. Prawdą jest, że całą historię czyta się szybko — mi zajęło to jakieś 3,5 godzinki — ale zupełnie nie przekłada się to na jakość. Dostajemy wiele krótkich i często nieznaczących wydarzeń, które wcale nie popychają akcji do przodu, a wszystko, co najważniejsze rozgrywa się na kilkunastu ostatnich stronach. I tak naprawdę samo zakończenie wystarczyłoby za całą książkę, nawet cała ta otoczka nie była potrzebna. A to smutne, bo pomysł był naprawdę intrygujący i zastanawiający.

Co do samego rozwiązania tej sprawy z rozdzielaniem — nie do końca jestem przekonana do tego pomysłu. Może nie jest to najgorsze rozwiązanie, ale coś nie za bardzo mi pasuje, przede wszystkim na swoją dziwność i niedociągnięcia. Jako osoba nie zaznajomiona z tematem, a tylko bazująca na informacjach podanych nam w książce, mogę znaleźć kilka niezgodności. Może jednak to wszystko jest możliwe, ale ja po prostu się nie znam. (Jeśli nie macie zamiaru czytać książki, a chcielibyście się dowiedzieć, co to za dziwaczne zakończenie to piszcie do mnie w wiadomościach, mailach czy cokolwiek. W komentarzach nie odpowiem, bo nie chcę spoilerować osobom, które może jednak książkę przeczytają.)

Kasia radzi: Ani nie podobała mi się ta książka, ani nie sądzę, żeby była zła. Może osoby nieco młodsze odnajdą się w niej lepiej, bo czasami lepiej jest kiedy czyta się pozycje, gdzie bohater/bohaterka są w tym samym wieku co czytelnik. Dlatego nie mogę powiedzieć z całą pewnością, że ta książka nie nadaje się do czytania, ale nie mogę też stwierdzić, że powinniście jak najszybciej się za nią zabrać. Wybór należy do Was, ja przedstawiłam wyżej swoje zdanie.

Mój osąd: Zapchlony wilkołak — 5/10

Autor: Katarzyna Berenika Miszczuk

Tytuł: Żerca

Seria: Kwiat paproci #3

Wydawnictwo: WAB [Grupa Wydawnicza Foksal]

Narracja: pierwszoosobowa — Gosia

Główny bohater: Gosława Brzóska — ok. 24 lata

Romans: Gosia + Mieszko

UWAGA! RECENZJA MOŻE ZAWIERAĆ SPOILERY Z PIERWSZEJ ORAZ DRUGIEJ CZĘŚCI [SZEPTUCHA ORAZ NOC KUPAŁY]! CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!

Najlepsze zastosowanie: Już po Nocy Kupały, więc Gosia może spać spokojnie, jednak tylko z pozoru wszystko się skończyło. Kupałnocka wciąż odciska swoje piętno na życiu młodej szeptuchy, co sprawia, że wciąż dręczą ją koszmary. Obwinia się o śmierć Mszczuja i nie może dojść do siebie. Ciągłe wspomnienia o tym, co się wydarzyło oraz częstsze wizyty Swarożyca, który przypomina Gosi o złożonej mu obietnicy nie pływają dobrze na nią. Dodatkowo nie ma nikogo, kto mógłby pomóc jej z problemami. Tuż po Nocy Kupały wprowadziła się do Baby Jagi, jednak ona wydaje się być mocno rozkojarzona przez stratę Mszczuja, dlatego nie ma siły, aby jeszcze próbować pomóc Gosi uporać się z jej demonami. Odkąd młoda szeptucha dowiedziała się prawdy o Sławie oraz wyprowadziła się z mieszkania, nie ma z nią bliższego kontaktu, dlatego z nią również nie może porozmawiać. A Mieszko przepadł jak kamień w wodę. Zdecydował się pochować Ote w miejscu, w którym spoczywać powinna, ale nie pomyślał o tym, że Gosia będzie się martwiła. Młoda szeptucha ma na głowie bardzo wiele — boga, domagającego się spłaty długu; koszmary, które dręczą ją każdej nocy; zamartwianie się o swojego ukochanego; a także, nadal musi szkolić się w profesji szeptuchy. Przecież nie godzi się, aby w wiosce nawet przez jeden dzień nie było osoby, która zaopiekuje się jej mieszkańcami. Gdyby jednak tego było za mało, ktoś zaczyna polować na istoty nadprzyrodzona, a Gosia zdaje się jednym człowiekiem, którego to obchodzi. Miało być spokojnie, jednak w Bielanach jest to niemożliwe. Czas brać się do pracy.

Tykać to kijem?: Serię Kwiat paproci zaczęłam czytać, ponieważ uwielbiam książki Katarzyny Bereniki Miszczuk. Mimo że pierwszy tom nie do końca mnie zachwycił, zdecydowałam się na kontynuowanie serii, za co jestem sobie ogromnie wdzięczna, ponieważ nareszcie zaczyna robić się ciekawie i zdecydowanie lepiej.

Bohaterowie: Nareszcie nie mam kłopotu z Gosią! W pierwszym tomie irytowała mnie niemożliwie swoją hipochondrią oraz sceptyzmem do wszystkiego, co nadprzyrodzone i boskie. W Żercy, nareszcie dostajemy jej ciekawszą, bardziej stonowaną, a przede wszystkim rozsądniejszą wersję. Może nie zawsze podejmuje w pełni przemyślane decyzje i brak jej niekiedy zdecydowania, ale zaczyna robić zupełnie inne, bardziej odważne rzeczy. Wydaje mi się, że jest to w jakimś stopniu spowodowane faktem, że przez około pół książki nie ma Mieszka. To on najmocniej mącił jej w głowie i za każdym razem, kiedy pojawiał się przed jej oczami, zdawała się być zakochaną nastolatką. W tej części jej emocje są bardziej stonowane i nawet kiedy Mieszko wraca, ona nie głupieje aż tak bardzo na jego widok, co poprawia jej wizerunek.

Całokształt: Nadal nie wszystko w serii jest idealne, ale coraz mocniej czuję się zaintrygowana oraz wreszcie nie czuję negatywnych emocji w stosunku do Gośki. Nie powiem, że stała się najwspanialszą postacią, jaką miałam okazję poznać, jednak zdecydowanie poprawiła swój charakter. Na przestrzeni trzech tomów możemy zaobserwować ogromny postęp i wiele zmian w jej osobie, co zdecydowanie zapisać trzeba na plus. Poza postaciami poprawie ulegają wydarzenia, akcja i wszystko dookoła. Na tę chwilę jestem zdania, że trzeci tom jest najlepszy, jednak może się to zmienić po przeczytaniu finału serii, czyli Przesilenia. Liczę na to, że ostatnia część będzie emocjonująca i czeka nas interesujący koniec, ponieważ ta seria zasługuje na coś takiego.

Nie chcę zbyt mocno wchodzić w ocenę tej części, ponieważ doprowadziłoby to do ujawniania treści, a zdecydowanie lepiej, jeśli sami się o tym przekonamy. Ja jestem zadowolona z tej kontynuacji i z niecierpliwością czekam na ostatni tom. Nieco smutno będzie rozstawać się z bohaterami, tym bardziej, że nie irytują już tak mocno, ale każda seria kiedyś się kończy. Niestety.

Kasia radzi: Wydaje mi się, że do sięgnięcia po ten tom nie muszę przekonywać osób, które znają już dwie poprzednie części i uważają Kwiat paproci za intrygującą serię. Natomiast jeśli znajdują się tutaj jeszcze czytelnicy, którzy nie mieli okazji zapoznać się z żadną z części — stuprocentowo pewna swojej rekomendacji będę po przeczytaniu Przesilenia, ale już teraz mogłabym powiedzieć, że jest to cykl godny uwagi.

Mój osąd: Potężny heros — 8/10