Travie McCoy ft. Brendon Urie — Keep On Keeping On

Welshly Arms — Legendary

Jon Belion — All Time Low

You me at six — Take on the world

Nothing But Thieves — Sorry

Shawn Mendes — There’s Nothing Holding Me Back

Linkin Park — Talking to Myself

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Narracja: pierwszoosobowa — Zoe, trzecioosobowa

Główny bohater: Zoe Walker — ok. 40 lat

Najlepsze zastosowanie: Zoe prowadzi zwykłe, dość monotonne życie. Codziennie od poniedziałku do piątku pracuje w biurze, gdzie robi jako sekretarka, choć z zawodu jest księgową. Każdego dnia dojeżdża do pracy tą samą linią metra, siedzi mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie czuje się najlepiej i zazwyczaj robi to samo — czyta gazetę, obserwuje innych pasażerów etc. Pewnego dnia wraca do domu metrem, czytając gazetę, w której znajduje swoje zdjęcie w dziale ogłoszeń drobnych. Jest to ogłoszenie matrymonialne i prowadzi do strony ktosciprzeznaczony.co.uk, która zdaje się być pusta. Rodzina Zoe mówi jej, że to wcale nie ona jest na zdjęciu, jednak kobieta widzi to zupełnie inaczej. Odnajduje także pewną zależność. Jednej z kobiet, której zdjęcie kilka dni wcześniej pojawiło się w gazecie, zostały w metrze ukradzione klucze, a tej, której fotografia pojawiła się kilka dni po fotografii Zoe została zamordowana. Czterdziestolatka jest przerażona i zastanawia się, co ją czeka w takim razie. Szuka odpowiedzi, jednak czy na pewno chciałaby je znać?

Bohaterowie: Szczerze mówiąc nie mam zbyt wiele do powiedzenia na temat postaci ukazanych w tej książce. Mimo tego że mamy rozdziały prowadzone z perspektywy Zoe, nie powiedziałabym, że wiele się na jej temat dowiadujemy. Dla mnie nie jest ona pełnowymiarową postacią i dużo jej brakuje do bycia autentyczną. Tak samo, kiedy poznajemy posterunkową Kelly, tę akurat z narracji trzecioosobowej. Mamy kilka zdarzeń z jej przeszłości i teraźniejszość, jednak to za mało, aby powiedzieć, że portret psychologiczny został dobrze dopracowany. Jednak nie powiedziałabym, że postaci są całkowicie papierowe. Miały w sobie jakieś iskry, jednak to za mało moim zdaniem.

Całokształt: Nie czytam zbyt wielu thrillerów, ale moim zdaniem dobra książka z tego gatunku powinna trzymać czytelnika w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Powinna zostawiać mylne tropy i sprawiać, że nawet przez myśl nie przejdzie nam, kto jest prawdziwym złoczyńcą. Tutaj w większości się to zgadza. Czułam napięcie przez większość, jeśli nie przez całą książkę, jednak miałam podejrzenia, co do tego, kto jest prawdziwym złym w tej opowieści, dlatego nie zostałam mocno zaskoczona. Nie byłam co prawda pewna tego w stu procentach i miałam nieco wątpliwości, dopóki nie przeczytałam zakończenia, jednak moim zdaniem powinno to być dla nas kompletnym zaskoczeniem. Czytelnik nie powinien nawet wpaść na ten trop. Dokładnie coś takiego miałam w Co kryją jej oczy. Dla mnie to jest definicja dobrego thrillera, czy to psychologicznego, czy zwykłego.

Książka jest nieco przegadana. Można powiedzieć, że nieco się dzieje, ale w sumie dochodzenie do prawdy jest zupełnym dziełem przypadku albo tropy są tak ostentacyjnie rzucane pod nogi bohaterów, że aż trudno jest ich nie zauważyć. Dla mnie jest to zbyt widoczne, w momencie, w którym powinno być subtelniejsze, ale równocześnie były momenty, kiedy cała sprawa schodziła na dalszy plan i mocniej wyeksponowane były inne, dużo mniej znaczące wydarzenia, a akurat wtedy wypadałoby nieco mocniej skupić się na właściwej akcji. Czasami naprawdę zdawało się, że ta historia z ktosciprzeznaczony.co.uk jest tłem.

Kasia radzi: Decyzję czy sięgać po tę książkę, czy sobie jednak ją odpuścić pozostawiam Wam. Ja jestem nieco zawiedziona, spodziewałam się czegoś dużo mocniejszego z bardziej emocjonującą akcją, jednak nie powiedziałabym, że ta historia jest tragiczna. Po prostu autorka nie do końca wykorzystała potencjał.

Mój osąd: Niechlujny wampir — 6/10

Seria: Kroniki Ocalałych #1

Wydawnictwo: Initium

Narracja: pierwszoosobowa — Lia, Książę, Zabójca

Główny bohater: Arabella Celestina Idris Jezelia — 16 lat

Najlepsze zastosowanie: Lia jest księżniczką i Pierwszą Córką Domu Morrighan, co oznacza, że powinna posiadać dar, jak każda pierwsza córka. ‘Powinna’ jest tutaj słowem kluczowym. Zdaje się, że Lia pozbawiona jest nadzwyczajnych zdolności, jednak nie przeszkadza to większości sądzić, że posiada nadludzką i niespotykaną moc. A Lia chce być tylko zwyczajną nastolatką. Ma awersje na słowa ‘tradycja’ i ‘obowiązek’. Są one jej zmorą od zawsze i właśnie teraz najmocniej dają o sobie znać. Dziewczyna ma wyjść za księcia Domu Dalbreck, jednak ani trochę jej się to nie podoba. Decyduje się na ucieczkę sprzed ołtarza i wraz swoją służącą, a zarazem najlepszą przyjaciółką, wyjeżdża do rodzinnej wioski Pauline. Tam Lia nareszcie może być sobą i nie przejmować się królewskimi sprawami. Pewnego dnia w wiosce pojawia się dwóch chłopaków, którzy mogą zupełnie zniweczyć wszystkie plany Lii na spokojne życie.

Bohaterowie: W książce narracja prowadzona jest z trzech perspektyw, dlatego dość dobrze poznajemy zarówno Lię, Zabójcę, jak i Księcia. Pewnie zastanawiacie się z jakiego powodu z uporem maniaka nie używam imion chłopaków. Powód jest prosty — autorka nam to przedstawia dopiero w okolicach 300 strony. Sami nie jesteśmy pewni, który z nich jest kim. Imiona oczywiście są podane, ale jest to zrobione w taki sposób, że ciężko jest się połapać. Sama jednak zaskoczona nie byłam, ponieważ zanim zabrałam się za jej czytanie, zajrzałam na ostatnią stronę (właściwie to kilka ostatnich), z których dowiedziałam się, kto jest kim. Ale Wy tego nie róbcie! Poważnie, ja byłam smutna, że to zrobiłam, kiedy dowiedziałam się o tym zabiegu autorki. Był on świetny, a ja go zepsułam swoim nawykiem, nad którym czasami nie panuję.

O chłopakach nie będę Wam więcej mówiła, lepiej sami sprawdźcie jak się sprawują, a teraz przejdziemy do naszej księżniczki. Na samym początku wydała mi się dość samolubna. Wiecie, zwiała ze swojego ślubu, dlatego że miała taki kaprys i w sumie sprawiła, że jej królestwo może w każdej chwili pogrążyć się w wojnie. Zdaję sobie sprawę z tego, że dziewczyna chciała po prostu żyć według własnego widzimisię, ale po tym, jak przyjechała do tej wioski w ogóle nie interesowała się losem kraju i była zaskoczona tym, że zbierają się armie. Nie żeby jej ślub nie miał być gwarancją pokoju. Przez większość czasu miałam kłopot z Lią, ale mniej więcej po 350 stronie zaczyna być bardziej zadziorna, zdecydowana i czasami odważna. Dopiero wtedy wychodzi z niej prawdziwa księżniczka. Do tej pory mieliśmy zwykłą nastolatkę, która przeżywała bunt.

Całokształt: Ta pozycja nie jest zła, ale nie jest też cudowna. Posiada pewne błędy logiczne, które można dostrzec, nawet jeśli mocno się książce nie przyglądamy, jednak nie sprawia to, że mamy ochotę rzucać nią o ścianę. Pewna jestem, że znajdą się przeciwnicy, którzy powiedzą, że to zwykła młodzieżówka z trójkątem miłosnym. Ja się nawet z tym zgodzę, ale co z tego? Całą historię czyta się niezwykle łatwo i przyjemnie. Ponadto nie ma aż tak dużych nieścisłości, a bohaterowie mocno nie denerwują. Dodatkowo mamy ciekawy zabieg wymyślony przez autorkę. Nic tylko czytać i uwielbiać.

Pamiętajcie jednak, że nie nazwałabym tej książki arcydziełem ani nie poleciłabym jej, jako czegoś ambitnego. Jest to zdecydowanie guilty pleasure — kiedy coś się podoba, nawet jeśli nie do końca powinno. Ja jestem oczarowana i nie mogę się doczekać kolejnych części. Mam nadzieję, że będą nieco lepiej zbudowane i zacznie się w nich dużo więcej dziać. Tutaj akcja płynęła dość wolno (do pewnego momentu), ale nie przynudzała. Zakończenie Fałszywego pocałunku, jednak zapowiada coś intrygującego w kolejnych tomach. Liczę na naprawdę dobrą kontynuację i jeszcze lepsze zakończenie.

Kasia radzi: Jeśli macie ochotę na niezobowiązującą lekturę, gdzie dziewczyna chce być po prostu zwykłą nastolatką, która pracuje, kiedy trzeba i ma zwyczajnego chłopaka, możecie sprawdzić tę historię. Dodatkowo dostaniecie jeszcze nieco królewskich intryg i wojnę wiszącą w powietrzu, a także interesujące przedstawienie bohaterów, przez co sami nie jesteśmy pewni kto jest kim.

Mój osąd: Rozkładający się zombie — 7/10