66. Recenzja „Druga szansa” - Katarzyna Berenika Miszczuk

„Krzyczałam bardzo długo, ale nikt mi nie odpowiedział. Zupełnie jakbym była sama w pustej Drugiej Szansie…”

Julia obudziła się w małym pokoju, wyglądającym trochę jak szpitalna sala. Okno było zakratowane, a ściany miały przyjemny dla oka brzoskwiniowy kolor. Dziewczyna nic nie pamiętała. Obudziła się, ponieważ żarówka zaczęła cicho syczeć. Julia całkowicie zdezorientowana zaczęła przechadzać się po pokoju. Chciała się czegoś dowiedzieć, ponieważ jej umysł to była jedna wielka ziejąca pustka. W otwartych drzwiach szafy przymocowane było lustro. Dziewczyna, gdy spojrzała na nie wystraszyła się, ponieważ myślała, że jakaś dziewczyna włamała się do jej pokoju. W końcu pojęła, że to jej odbicie, ale nie rozpoznawała siebie. Bała się. Nie wiedziała kim jest. Do pokoju przyszła kobieta, która okazała się być terapeutką i wytłumaczyła całą sytuację Julii. Dziewczyna dowiedziała się jak się nazywa, ile ma lat i co się wydarzyło. W jej domu wybuchł pożar i tylko jej udało się przeżyć. Niestety, gdy się ratowała spadła na nią belka stropowa i dlatego ma amnezję. Julia dowiedziała się, że nie ma rodziny, dlatego została przysłana do ośrodka dla osób, które w wyniku wypadku straciły pamięć. Trafiła do Drugiej Szansy.

Dziewczyna stara się zaklimatyzować w nowym miejscu, dlatego wybiera się na spacer po parku okalającym budynek. Julia spotyka tam Adama – chłopaka dość niesfornego i bardzo bezpośredniego, który mimo że znajduje się w ośrodku już od roku, nie przypomniał sobie niczego. Chłopak zaintrygowany postawą i zachowaniem dziewczyny pragnie pomóc jej przystosować się do ludzi i otoczenia. Julia poznaje również dwójkę innych ludzi w swoim wieku – Izę i Pawła. We czwórkę tworzą najmłodszych przedstawicieli Drugiej Szansy. Dziewczyna rozpoczyna również terapię z Morulską. Podczas pierwszej sesji nie mają o czym rozmawiać, a Julia stara się jak najwięcej dowiedzieć o swojej przeszłości. Terapeutka informuje ją, że mieszkała w Warszawie na Ursynowie, ale dziewczyna w swym umyśle widzi nazwę Bielany i zastanawia się nad prawdziwością słów Morulskiej. Julia swoimi wątpliwościami dzieli się z Adamem, który nie przepada za terapeutką. Razem postanawiają dowiedzieć się prawdy o Drugiej Szansie i rudej dziewczynie, którą widuje Julia. Zaczynają się do siebie zbliżać, a ich śledztwo może doprowadzić do dość nieprzyjemnych konsekwencji. Bo gdy poszukujemy prawdy, zawsze natrafiamy na mrok.

Po książkę sięgnęłam, ponieważ bardzo chciałam się przekonać co nowego zaserwuje nam ta niebywale utalentowana autorka. Przyznam szczerze, że nie zwracałam uwagi na opis, lecz gdyby znalazł się on na książce innej osoby poważnie bym się zastanowiła czy chcę poznać tę historię. Może książka nie do końca jest w moim klimacie, ale z całą pewnością trzyma w napięciu do ostatniego słowa. Zdarzenia są nieprzewidywalne, a rysunki zawarte w pozycji ciekawie uplastyczniają naszą wizję. Czyta się ją z zapartym tchem i nutką strachu unoszącą się w powietrzu. Nie do końca wiadomo co się wydarzy, ponieważ bohaterowie są tak różni i tak naprawdę mogą zrobić wszystko. Każdy moment był cenny i nadawał fabule wyrazu. Wszystkie nawet najmniejsze sceny miały swój udział w historii i były ważne dla dalszej akcji. Było to doskonale przemyślane i odmierzone w taki sposób by człowiek czytając nie nudził się i czuł więź z bohaterem.

Podczas czytania bałam się, śmiałam i uciekałam razem z Julią. Postacie były tak stworzone, że nie zdziwiłabym się gdyby nagle wyszli z kart powieści i stanęli przede mną. Najbardziej polubiłam Adama, który bawił mnie do łez swoją gadką, który nie starał się być ciągle maczo, lecz miał również swoje gorsze momenty. Pokochałam go za ten wszechobecny uśmiech i wiarę w to co mówi, a przede wszystkim za bezpośredniość. Tak bardzo zapomnianą w dzisiejszym świecie. Postać Julii także mnie ciekawiła i była bardzo zmienna. Nigdy nie było pewności co strzeli jej do głowy. Każdy bohater był niebywale umiejętnie przedstawiony i nie dało się obok niego przejść obojętnie. Zakochałam się w tej książce od prologu, reszta była samą przyjemnością. A moje serce ożywiło jeszcze bardziej te postacie ukryte w zwykłym tuszu na papierze.

Mogłabym jeszcze długo pisać o zaletach tej pozycji, ale pewnych rzeczy po prostu nie da ubrać się w słowa. I to co byście przeczytali byłoby nędzną próbą przekazania Wam czegoś pięknego. A bardzo trudno to zrobić. Czytając ten tekst zapewne nie czujecie tych emocji, które staram się Wam przekazać, ponieważ słowa na blogu to tylko słowa i trudno wyczytać ukryte w nich emocje.

Podsumowując, najnowsza książka autorstwa tej niezwykłej autorki jest jedną z najlepszych jakie do tej pory czytałam. Mogę nawet powiedzieć, że jest to najlepsza historia jaką stworzyła, choć kocham wszystkie opowieści wychodzące spod jej pióra. Widać, że autorka rozwija się i pragnie wprowadzić coś ciekawego w ten ogromny świat literatury. Mam nadzieję, że jest to wstęp do dłuższej serii, a nie tylko jednotomowa opowieść. Tak więc polecam tą książkę każdemu, bo nie ma to jak zapoznanie się z ponadprzeciętną historią.

Moja ocena: 15/10 [po co się ograniczać]

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Grupie Wydawniczej Foksal