85. Recenzja „Lament” - Maggie Stiefvater

„Chciałabym uchwycić tę chwilę, zapakować ją w papier i dawać sobie w prezencie, za każdym razem, kiedy się nędznie poczuję.”

Deirdre jest niezwykle utalentowaną harfistką, a przy tym jest równie nieśmiała i przed każdym swoim występem mocno się denerwuje. Zwykle przed koncertem spędza trochę czasu w toalecie na wyrzucenie z siebie stresu. W dniu konkursu muzycznego w tym właśnie miejscu odnajduje ją pewien chłopak, którego zna ze swoich snów. Którego nigdy wcześniej nie spotkała. Deirdre od początku rozmowy z Lukiem przestała się lękać wystąpienia i jej całą uwagę zajął przystojny młodzieniec. Lecz gdy zbliża się moment wejścia na scenę, dziewczynę ponownie strach zaczyna ściskać w gardle. Deirdre, aby poczuć się pewniej prosi Luke’a o występ w duecie. Chłopak zgadza się bez szemrania i na scenie w blasku reflektorów dziewczyna całkowicie zapomina o swoich obawach i oddaje się muzyce. Czuje jakby cały świat stał przed nią otworem.

Życie Deirdre dotąd normalne i spokojne zaczyna się chwiać. Wszystko za sprawą pewnego chłopaka, który bez przerwy zaprząta jej myśli. Dodatkowo dziewczyna na każdym swoim kroku znajduje czterolistną koniczynę, która zawsze wprawia Luke’a we wściekłość. Na początku Deirdre udaje, że wszystko jest w porządku, a on jest najzwyklejszym chłopakiem, ale w końcu zaczyna się zastanawiać i pragnie dowiedzieć się prawdy. Jednak nie wie, że to czego się dowie może być zagrożeniem dla wszystkich, którzy odgrywają w jej życiu ważną rolę. Nie wie, że świat, który zna może być zamieszkiwany przez istoty, które pragną tylko okrucieństwa…

Sięgnęłam po tę książkę, ponieważ autorka inną swoją powieścią zachwyciła mnie mocno. Słyszałam jednak, że ta pozycja jest dość słaba i nie należy wiele od niej oczekiwać. Mimo to nie zraziłam się. Gdy znalazła się okazja, aby otrzymać tę książkę za grosze, nie wahałam się i ją kupiłam. Wydaje mi się, że zrobiłam dobrze, bo mimo że pozycja nie jest genialna zawiera w sobie ciekawy pomysł, który przy lepszym wykonaniu mógłby zwojować świat.

Pierwsze co nieszczególnie do mnie przemówiło to bohaterowie, którzy byli słabo dopracowani. Zbyt łatwo wpadali w złość i czasami bywali sztuczni. Nie udało mi się czysto rozczytać ich osobowości, dlatego do końca nie wiem jak mam ich oceniać. Drugą rzeczą na nie była szybkość akcji. Pędziła ona na łeb, na szyję i działo się zbyt wiele, aby wszystko móc zrozumieć do końca. Nadal czuję głęboki niedosyt i uważam, że lepiej można było wykorzystać potencjał, który drzemie w tej historii.

Natomiast podobał mi się sam zamysł i to, że książka nie była ciężka. Czytało się ją w ekspresowym tempie. Myślę, że przedstawienie fejów  w tej pozycji było niezwykle ujmujące i można by wykorzystać to w wielu naprawdę zabójczych historiach. Miejmy tylko nadzieję, że te małe istotki nie istnieją naprawdę, bo mogłoby być naprawdę nieprzyjemnie.

Podsumowując, polecam tę książkę głównie młodzieży, bo to do nich jest ona skierowana swoim zamysłem i lekką treścią. Mam nadzieję, że i Wam mniej lub bardziej przypadnie do gustu.

Moja ocena: 7/10

Lament. Intryga Królowej Elfów | Ballada. Taniec mrocznych elfów