[Ring: Jane Rachel vs Artemis Crawfield] Demony. Pokusa Lisy Desrochers na tapecie

Nie wiem jak Wam to powiedzieć, ale ten tekst jest ostatnim jakim napiszę do co najmniej soboty. Postanowiłam zrobić przerwę, aby móc poukładać wszystko i zająć się olimpiadą z turystyki, do której się przygotowuję oraz ogarnąć trochę szkołę, bo lekko ją zaniedbałam. Na szczęście w tym tygodniu mam rekolekcje i od środy nie mam lekcji. Dzięki temu będę mogła napisać zaległe recenzję i przygotować coś na rocznicę bloga :) Trzymajcie kciuki, abym wróciła do żywych.

Wróćmy jednak do Ringu. Jak zauważyliście wzięłam się za siebie i stworzyłam banerek. Prosty, bo prosty, ale ważne, że jest :D Natomiast dziś, drodzy czytelnicy, przedstawię Wam dyskusję z Jane Rachel z bloga Zanim Zajdzie Słońce, która zaciekle starała się mnie przekonać, że książka Demony. Pokusa to nie jest dobra literatura. Zobaczcie co wynikło z naszej rozmowy, bo efekt jest naprawdę niesamowity :)

Artemis Crawfield: Dziś bez zbędnych ceregieli będę próbowała przekonać Cię, abyś stanęła po mojej stronie w ocenie książki 'Demony. Pokusa'. Nie jestem pewna czy przypadkiem jedynie ja w tym gronie jestem po drugiej części, dlatego mogę mieć trochę inne rozpatrywanie książki. Zaczynając powiem, że w momencie, gdy czytałam tę książkę miałam wielką fazę na wszystko co związane jest z demonami i aniołami, szczerze to do tej pory to uwielbiam, lecz nie lecę na każdą pozycję z tym wątkiem. Wracając do książki mogę powiedzieć, że mimo faktu że pozycję czytałam prawie dwa lata temu nadal ją lubię i uważam za jedną z najlepszych historii o aniołach i demonach. Najważniejszym a zarazem najciekawszym pomysłem jest główna bohaterka, która posiada w sobie coś nadnaturalnego. Może to wydawać się mało oryginalne, ale gdy akcja się rozkręca to 'coś' we Frannie staje się ważnym elementem, który napędza całą akcję.

Jane Rachel: (Obawiam się, że przekonanie mnie będzie trudne, ale próbuj!). O nie, tylko nie Frannie. Ta dziewczyna przez całą, calutką książkę działała mi na nerwy. Miałam ochotę wydrapać jej oczy. Dlaczego? Chociażby przez jej głupotę! To klasyczny przykład bohaterki ze schematycznych romansów, tylko w jej przypadku sytuację pogarsza naiwność i głupota. A sama książka... czytałam kilka innych zdecydowanie lepszych pozycji o aniołach i demonach. Ta dla mnie była stratą czasu.

A: Na swoją obronę dodam, że uważam tą książkę za 'jedną z najlepszych historii o aniołach i demonach' tylko i wyłącznie spośród typowych młodzieżówek :) Powiem Ci jednak jedno: gdybym w tym momencie zaczęła swoją przygodę z tą książką z całą pewnością jechałabym po niej tak samo jak po Wybranych :D Po prostu proste schematy już mnie nie interesują, dlatego tę pozycję oceniam według tego co było kiedyś, bo teraz widziałabym ją w trochę innych kolorach :)

Pogadajmy o bohaterach. Według mnie najlepiej wykreowaną postacią był Luc, który może i był tym popularnym w każdej książce przystojniakiem, ale potrafił również być empatyczny i po prostu go polubiłam. Wracając do Frannie to z całą pewnością mogę się z Tobą zgodzić [o dziwo :D] Ta bohaterka to kolejna postać napisana w ten sam sposób, lecz dużo bardziej rozczulająca się nad sobą przez co była dość irytująca. Przede wszystkim wkurzało mnie to, że obwiniała się przez lata o to co się wydarzyło, gdy była małą dziewczynką

J: Hm... Luc... Faktycznie. Autorka na maksa skupiła się na nim i na Frannie, co w moim odczuciu było nie fair wobec Gabe'a, którego o wiele bardziej lubiłam. Żałuję też, że autorka postawiła tylko na narrację z perspektywy Frannie i Luca. Zastanawiałam się co to ma być? Miało być trzech głównych bohaterów, a tu jest tylko dwóch. Frannie, oj, ta biedna Frannie... Już nie tyle irytowało mnie obwinianie się o to wydarzenie, co bycie na siłę niegrzeczną. "Pochodzę z dobrego domu, więc będę kimś innym i trochę popaskudzę". Uch, cóż za irytujące stworzenie!

A: Akurat w drugiej części jest narracja trzech bohaterów, ale nie mogę powiedzieć którego dodano, bo to będzie spoiler :) A tak w ogóle to ja akurat Gabe'a nie polubiłam. Jakoś zazwyczaj lubię tych trochę niegrzeczniejszych chłopców, bo nudno się robi gdy ich nie ma. Dlatego czasem lubię te "złe" charaktery ;)

Dobrze, że wspomniałaś o Gabie, bo mi nie podobało się to, że jest tutaj tak banalny trójkąt, którego można się spodziewać. Choć tak naprawdę nie ma co się dziwić - to tylko młodzieżówka :)

J: W sumie Luca polubiłam tylko ze względu na to, że słuchał Pink Floyd (w pierwszej części jest nawet "Wish you were here" :D). Oprócz tego... nie urzekł mnie w ogóle. Gabe trochę bardziej... Ogólnie też lubię te czarne charakterki, złych chłopców i ten typ, ale Luc okropnie mnie denerwował. Gabe miał w sobie spokój. Żałowałam tylko, że był odsunięty i służył za "wyjście awaryjne" Frannie.

A: Tak naprawdę to ta książka jest bardziej o tej miłości Frannie do chłopaków i ich walce o nią i tak poważnie to nie mam pojęcia dlaczego mi się ona podobała xD Tym bardziej, że nie przepadam za trójkątami w książkach [jedyny jaki toleruję jest w serii o Dorze Wilk] Wygląda na to, że nie mamy o co się bić, bo za chwilę zacznę przyznawać rację i wyjdzie na to, że ta rozmowa zmieniła moje zdanie. Dzieje się to po raz pierwszy, więc smakuj tę chwilę :D Jeśli chcesz coś jeszcze dodać to wal śmiało, bo naprawdę nie wiem co mogłabym jeszcze powiedzieć na temat tej książki :)

J: Była okropna! XD Chcesz powiedzieć, że obie mamy rację? Wow :D

Kiedy tylko skończyłam czytać "Demony. Pokusa" poczułam, że jest to jeden z niewielu "gniotów", jakie miałam okazję przeczytać. Co jeszcze denerwowało mnie w tej książce...? *myśli*. Na pewno spotkanie Frannie i Luca, ciągłe wybuchy Frannie (wydawało mi się, że ciągle miała PMS, no ale nie wnikam...), i sam Luc. Wydawało mi się, że powinien być prawdziwym demonem, który ma zamiar posiąść duszę Frannie, a tymczasem... miałam ochotę potrząsnąć nim i zapytać "Jesteś śmiertelnie niebezpiecznym demonem czy zakochanym frajerem?!". Poza tym rola Frannie w książce moim zdaniem była przesadnie wyolbrzymiona :(

A: Raczej nie sądzę, że ta książka to gniot, ale z całą pewnością do arcydzieł nie należy. Są pozycje i to raczej takie młodzieżowe [głównie chodzi mi o paranormale], które są naprawdę interesujące i zawierające jakieś głębsze przesłanie bądź po prostu napisane są świetnym stylem, który porywa czytelnika. Tutaj nie doświadczamy tego w pełnej okazałości, ale nie jest również najgorzej [przynajmniej z mojej perspektywy]. Choć niechętnie muszę przyznać, że druga część już gniotem jest, którego po prostu nie da się czytać :)

J: Zaskoczyło mnie Twoje wyznanie, bo spodziewałam się, że będziesz bronić tej pozycji :D Niemniej jednak dałam sobie spokój po pierwszej części. Właściwie cieszyłam się, że szybko zakończyłam "Demony. Pokusa", bo mogłam wziąć kolejną, lepszą książkę. Cóż... tą powieścią pani Desrochers sukcesu chyba nie odniosła. Gdyby nie było tak ogromnej ilości schematu, to machnięcie ręką na bohaterów byłoby w miarę łatwe.

A: No i dobrze, że skończyłaś swoją przygodę z tą serią, bo druga część to totalna porażka i jeszcze więcej irytującej Frannie, a przede wszystkim rozczulającego się nad wszystkim Luca -_- Lekko denerwujące. No i tym akcentem kończymy :) Chyba, że chcesz coś jeszcze dodać?

J: hm... Chyba nic :D Dziękuję Ci za rozmowę i za wymianę naszych poglądów, które w pewnym momencie zaczęły się zgrywać :D

A: Ja również dziękuję :)

PS Jak zwykle po prawej stronie widnieje ankietka, w której możecie głosować, tym razem jednak napiszę krótko w nawiasie kto miał jaką opinię :)