115. Recenzja „Po tamtej stronie ciebie i mnie” - Jess Rothenberg

„Okazuje się, że piekło to nie płonąca, wrząca otchłań ognia i cierpienia (...) Piekło jest wtedy, kiedy ludzie, których kochasz najbardziej na świecie, sięgają po twoją duszę i wyrywają ci ją. I robią to tylko dlatego, że mogą.”

Hej, jestem Brie i nie żyję. Na co umarłam? Nie za ciekawski jesteś? Ładnie to tak pytać świeżo zmarłą o szczegóły tego incydentu? Ale powiem Ci. Czemu? Bo przyczyna śmierci raczej nie jest normalna. Pękło mi serce. I to dosłownie. Na dwie równiutkie połówki. Nikt nie wie jak to się stało. Nie mają pojęcia jak to możliwe. Ja też nie wiem. Nie miałam wielkich problemów z sercem. Co było do wyleczenia to mój ojciec zrobił, bo jest światowej sławy kardiologiem. Poza tym jaka szesnastolatka umiera na zawał? I to wcale nie przez jakiś niesamowicie wielki stres czy coś podobnego. Po prostu usłyszałam takie trzy słowa od swojego chłopaka, które sprawiły, że świat mi się zawalił. Że moje serce pękło i już nigdy więcej nie miało ponownie zabić. Jacob powiedział: ‘Nie kocham Cię’ i moje serce zamilkło na zawsze…

Zanim zaczęłam czytać książkę oczekiwałam niesamowitej lektury, która będzie opowiadała o bólu i cierpieniu i tym jak sobie z tym główna bohaterka poradziła. Myślałam, że ta historia będzie piękna. Jednak gdy zaczęłam ją czytać zauważyłam, że popełniłam wielki błąd w ocenie. To wcale nie jest straszliwa historia o bólu i stracie to zwykła opowiastka o głupiutkiej nastolatce. Na końcu jednak zdanie zmieniłam. Uważam, że książka jest naprawdę ciekawa, mimo że nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnym. Tak naprawdę to kolejna opowieść o dziewczynie, która gubi się w nowym otoczeniu, a gdy wreszcie zaczyna rozumieć co się dzieje może już być za późno na jakikolwiek ratunek…

Jak wspominałam nie dostałam tego czego oczekiwałam, jednak zaintrygowała mnie ta historia. Tak naprawdę nie do końca rozumiem dlaczego, ponieważ świat wykreowany w niej nie jest wielce oryginalny, ani bohaterowie nie są jakoś cudownie stworzeni. Ale łatwo jest polubić ją, ponieważ czyta się ją bardzo przyjemnie i szybko. Nie zawiera przydługich opisów, ani niepotrzebnych zdarzeń. Nie jest jednak idealna na co wskazują poniższe minusy.

Minusem przede wszystkim są płytcy bohaterowie. Czytając książkę miałam wrażenie, że nie są oni głębsi niż kałuża. A przede wszystkim Brie. Była ona niesamowicie egoistyczną nastolatką [w sumie nie ma co się dziwić; większość nastolatek myśli wyłącznie o sobie], która szukała ukojenia i zrozumienia. Jednak robiła to w zły sposób, ponieważ zaczynała być niesamowitą zołzą i trudno było z nią wytrzymać. Nie znajdę Wam nawet jednej pozytywnej postaci, bo każda została stworzona, kolokwialnie mówiąc, na ‘odwal się’. Byli, bo byli i tyle.

Również minusem jest przewidywalność, która może nie zawsze się włącza, jednak pojawiała się. Łatwo można było się domyślić jak cała historia się zakończy, więc nie było wielkiego bum. A szkoda.  Bo zdecydowanie by się przydało.

Podsumowując, decyzję czy zapoznawać się z  książką pozostawiam Wam. Moim zdaniem, jednak jest ona idealną lekturą na leniwe, wakacyjne dni, gdy nie potrzeba nic więcej jak lekkiej i niezobowiązującej historii.

Moja ocena: 7/10