„Wieża świtu” — Sarah J. Maas

Uwaga! Recenzja może zawierać spoilery z pierwszej, drugiej, trzeciej i czwartej części [Szklany tron, Korona w mroku, Dziedzictwo ognia oraz Królowa cieni]! Czytasz na własną odpowiedzialność!

Seria: Szklany tron #5.5 (albo #6 według Goodreads)

Wydawnictwo: Uroboros

Narracja: trzecioosobowa

Główny bohater: Chaol Westfall; Yrene Towers

Najlepsze zastosowanie: Chaol wraz z Nesryn wyruszają do Antiki, gdzie znajduje się siedziba uzdrowicielek. Potrzebują ich pomocy, odkąd mężczyzna ma uszkodzony kręgosłup — z tego powodu w ogóle nie czuje dolnej partii ciała. Przybywają także w odwiedziny do kagana, którego pomoc będzie niezwykle potrzebna w walce z Valgami oraz królową Fae — Meave. Niestety kagan nie jest zbyt skory do jakiejkolwiek pomocy, ale Chaol ma dużo czasu zanim zostanie uleczony, dlatego nie ma zamiaru się poddawać. W dojściu do pełnej sprawności pomaga mu jedna z najlepszych uzdrowicielek — Yrene, która jest nieco uprzedzona do osób pochodzących z Adarlanu. Jednak jest również profesjonalistką i nie pozwoli, aby uczucia dyktowały jej, co ma robić i kogo uzdrawiać, a kogo nie. Yrene wierzy, że każdemu należy się pomoc, dlatego też często udaje się do dzielnic biedoty i stara się jak najlepiej wykorzystywać dar, który ofiarowała jej Silba. Początkowa znajomość Chaola i Yrene nie przebiegła zbyt pomyślnie, jednak muszą zrozumieć, że to nie tylko o nich chodzi. Że trzeba zacząć poważniej myśleć o przyszłości całego świata.

Bohaterowie: Od pierwszej części Szklanego tronu nie byłam fanką Chaola, więc kiedy dowiedziałam się, że Sarah J. Maas zdecydowała się napisać całą książkę z nim w roli głównej (i że ona ma mieć ponad 800 stron), to mi się nieco słabo zrobiło. Wiedziałam, że będę musiała w jakiś sposób przecierpieć jego użalanie się nad sobą, ponieważ prawdopodobnie jest to dość istotna historia przed finałem serii. Bałam się niemiłosiernie i w sumie trochę jest czego. Jeśli ktoś jest bardzo uprzedzony do tej postaci i naprawdę go nie lubi, to będzie męczył się straszliwie, czytając każdą kolejną stronę. Ale jeśli nie lubi się Chaola aż tak bardzo, da się jakoś przeżyć — może nawet znajdą się i tacy, którzy go polubią. Ja do nich nie należę. Do tej pory coś mi zgrzyta w tej postaci. Co prawda były momenty, kiedy zaczynałam go lubić, ale chwilę później zdarzało się coś, co znów go skreślało. Choć to nadal mogą być moje uprzedzenia i wyolbrzymianie problemów.

Z kolei drugą wartą wspomnienia bohaterką jest Yrene — dziewczyna niezwykle zdolna, a przede wszystkim wykorzystuje swój dar w jak najlepszy sposób. Ma naprawdę wielkie serce i stara się odseparować swoje emocje od pracy, którą wykonuje. Jest również sprytna i pomysłowa — bardzo mi się spodobała i mam nadzieję, że będzie pojawiała się również w ostatnim tomie. Natomiast poza tą dwójką jest jeszcze naprawdę wiele postaci, na które warto zwrócić uwagę, jednak braknie mi czasu, aby ich wszystkich wymienić. Wspomnę tylko o Sartaqu, ponieważ to chyba moja trzecia ulubiona postać z serii — naprawdę zasługuje na ten tytuł.

Całokształt: Jednocześnie uważam, że ta książka jest za długa, jak i rozumiem z jakiego powodu zostało to wszystko opisane na takiej ilości stron. Maas chciała przedstawić nam nieco szerszy obraz — to dość podobne jest do tego, co zrobiła w tomie trzecim — wprowadziła wątek wiedźm, który prawie wszystkich nużył i sprawiał wrażenie zupełnie niepotrzebnego, ale w kolejnych tomach okazało się, że był niezwykle ważny. To samo mamy w Wieży świtu. Wydaje nam się, że jest zupełnie zbędna albo większa jej część jest niepotrzebna, ale możliwe, że okaże się, że będzie naprawdę istotna, kiedy zaczniemy zaczytywać się w ostatnim tomie serii.

Co do samej Wieży świtu — podobała mi się przede wszystkim kreacja bohaterów, ale to jest coś normalnego od jakiegoś czasu u Maas. Poza tym same wątki były dość interesujące, przede wszystkim ten z rukami, które pokazały dość ciekawe i nowe rzeczy nie tylko nam, ale i bohaterom. Ale były też momenty, kiedy dość mocno akcja mnie nużyła. Mimo że rozumiem z jakiego powodu zostały wprowadzone, nie sprawiały mi większej przyjemności przy czytaniu.

Kasia radzi: Jeśli chcecie poznać zakończenie serii Szklany tron, musicie sięgnąć po Wieżę świtu. Wychodzą tutaj na jaw sprawy niezwykle ważne dla pokonania Valgów oraz Meave, a za czym idzie ze zrozumieniem tego, co się w ogóle tam dzieje. Może nie jest to najwspanialsza z książek Maas, ale zdecydowanie da się ją przeżyć, nawet jeśli nie jest się fanem Chaola.

Mój osąd: Rozkładający się zombie — 7/10